Les Choristes (Film, 2004) - MovieMeter.nl (2025)

Ik vind het wel een goede film, een beetje dramatisch vind ik.

Ik heb al betere films gezien.

Maar toch een wel verdiende 2.5

Erg soepel lopend relaas over een surveillant, die een groep lastige kinderen op eigen wijze weet te temmen, met Gérard Jugnot die een wereldprestatie levert. De oersympathieke muziekleraar Clément verovert harten met zijn warmhartige daden.

Sfeer en setting zijn uitstekend, die kleine clichés enigszins weten te verbergen. Het subverhaaltje rondom Mondain voelt wat bijeengeraapt, maar Les Choristes verveelt geen seconde. Fijne tijdsduur ook.

Aanrader voor de echte filmliefhebber. 🙂

4*

Les Choristes is de bekende formule van een leraar die een andere methode kent om les te geven door dichter te staan bij de leerlingen. Dangerous Minds, Sister Act 2, Dead Poets Society, ... Elk op hun manier. Hier is het een Franse muziekleraar die als surveillant de klas in hand houdt met een passie voor muziek. Heel hard opvallen doet de film niet, net als de leraar wil het schijnbaar bescheiden blijven. Daardoor zweeft de film tussen een melodrama en een karikatuur. Enkele figuren zijn er met momenten iets over.

Wat de film dan weer wel goed maakt en optilt is de prachtige muziek. De jongens zijn dan ook geen acteurs, Morhange werd geselecteerd via een koor. En velen van hen kunnen eveneens goed zingen. Dat zorgt ervoor dat de troefkaart van Les Choristes - het zingen - extra uit de verf komt. Prachtig en met als gevolg terecht een Oscarnominatie gekregen voor Vois Sur Ton Chemin. Dit is een feelgood film die gewoon genieten is. Misschien geen memorabele cinema, maar wel topamusement met zeer mooie muziek.

Mooie film en wat een schitterende rol van de muziekleraar..super!!

En ik vond de film wel verrassend hier en daar bv met de moeder en met de jongen die weg moest.

Ik vond dit zeker een aanrader, maar aktie liefhebbers kunnen beter iets anders kijken.

Ik zie het altijd meteen bij de eerste beelden... dit is weer een staaltje van aandacht voor schoonheid in de film. Overigens geheel Frans gesproken en gezongen.

Werkelijk prachtig verzorgd tot in de details, bijvoorbeeld het oude verwaarloosde gebouw in grijzige en beige kleuren, met bladders op de muren en met oude meubels en antiek sanitair. Regelmatig wordt ingezoomd op dit soort details. Waar deze film verder in uitblinkt is in muziek. Het verhaal leidt de kijker (en luisteraar) langs prachtige muziek en koorstukken. Bepaalde muziek komt in gedeeltes steeds op de achtergrond terug en vormt een groot bestanddeel van de sfeerschepping. En de sfeer vind ik ontroerend, soms melancholisch en soms avontuurlijk. Het acteren vind ik erg goed gedaan door de kinderen. Misschien mochten ze voornamelijk zichzelf zijn en dan kun je de casting weer subliem noemen 🙂

Verschillende verhaallijnen (wat subplotjes) lopen door de film heen, doordat meerdere personen gevolgd worden in hun belevenissen. Deze opbouw en de vlotte vertelling met allerlei ontwikkelingen houdt het boeiend.

Op het muziektopic had ik in juni al een song (niet meer uit mijn hoofd te krijgen, nog steeds niet:)) uit deze film geplaatst, op intuïtie gevonden en eindelijk heb ik nu de film gezien. Geen spijt van 🙂

Dit is er voor mij een om te koesteren.

(+ nog een mooi lied)

Maar... 2,5 ster is een onvoldoende. 😢

De film heeft me erg vermaakt en op momenten ontroerd. Vooral de zang van Morhange.

Ik vind het een aanrader.

Les Choristes is een grote flashback. Twee oude schoolmakkers ontmoeten elkaar en via een dagboek halen van de surveillant worden ze naar het verleden teruggevoerd. Het verhaal is aangenaam en brengt je een beetje in Kerstsfeer. De vertolkingen zijn zeker OK, maar al bij al al heeft het verhaal soms iets net te klef om echt lang te blijven hangen. Verder gaat de muziek van de koorzang je op een bepaald moment eigenlijk wel vervelen. Gewoon: omdat je het te vaak hoort (maar is natuurlijk ook niet te voorkomen met een film met deze titel).

Mijn eerste reactie na het zien van de film: Waw: een must see. Een dagje later denk ik er iets anders over. Het is een zeer aangename familiefilm. Niet meer niet minder. Maar dan wel een meer degelijke.

Mooie film, maar zonder echte uitschieters (op de liedjes na, die ongetwijfeld en vooral voor Fransen een toegevoegde waarde hebben). De film blijft redelijk braaf en de meeste personages zijn oppervlakkig en niet echt uitgewerkt, met name de kinderen en ook hun onderlinge relaties blijven redelijk oppervlakkig. Zeker als je deze film vergelijkt met andere films met een soortgelijk thema, zoals Entre les Murs (2008) en To Sir, with Love (1967). De directeur vond ik juist overdreven, hij heeft duidelijk de rol van een karikatuur die in mijn ogen uit de toon valt ten opzichte van de rest.

Aardig om te zien, maar te braaf (m.u.v. de directeur) en te gewoontjes.

Totaal onbekende titel die ik maar eens meegepakt heb vanwege de hoge waarderingen. Maar helaas maakt de film op een indrukwekkend begin na het voor mij niet waar en voelt de korte speeltijd van slechts anderhalf al lang aan.

Het begin met de aankomst van Clement Mathieu mag er desondanks zijn en geeft een hele mooie prikkel met zijn sprookjesachtige muziek en dito sfeer die een beetje Tim Burton achtig aanvoelt. De kennismaking met de bizarre directeur mag er net zo zijn en is bij tijd en wijlen geniaal te noemen. Schreeuwend temidden van de kinderen heeft de film op dat moment een typisch Franse prikkel die met zijn licht absurdistische sfeer aan andere Franse cinema doet denken. Goed en leuk tot daar. Net als Mathieu's eerste schreden in het klaslokaal en zijn poging de kinderen met een hele andere aanpak voor zich te winnen. Nog steeds prima.

De selectie qua zangstem is ook daar en toe met de machtsstrijd met verschillende personen als de directeur en Mondain maar ook om Morhange voor zich te winnen. En ergens heeft de film wel parallellen met Death Poets Society met het verschil dat die film blijft boeien in tegenstelling tot Les Choristes waar mijn aandacht gedurende de vorming van het jongenskoor totaal wegvalt.

Zoals gezegd Les Choristes begint erg goed maar weet in mijn ogen die lijn niet door te trekken ondanks de goede soundtrack, het plezier bij de jeugd en het bijtrekken van de directeur. Jammer, maar helaas niet mijn ding omdat in mijn ogen het vette, de sjeu, het bekende absurdisme en humor wat Franse films juist apart maakt, totaal weg valt gedurende het tweede deel.

Erg aandoenlijke film over een tucht- en weeshuis na na de Tweede Wereldoorlog. De film wordt volledig gedragen door Jugnot die als een soort vaderfiguur waakt over de kinderen. Hij ziet in hen meer dan louter lastpakken, maar ziet in ieder van hen talenten. Zalven is hem bekender dan slaan. Hun talenten ontplooit hij doormidden van hetgeen wat hem het meest bekend is: de muziek.

Hoewel er lijfstraffen en opsluiting voorkomen in de film, kent de film toch een vrij luchtige toon. Dat jongenskoor en de toepasselijke mooie muziek zal hier wel niet vreemd aan zijn. Een prima film van een beperkte speelduur. De film vliegt voorbij en kent weinig tot geen zwakke momenten. Jugnot deed het zoals gezegd fantastisch, maar ook de kinderen kweten zich uitstekend van hun rollen.

Les Choristes is een feelgood-drama dat erg stoelt op de muziek. Logisch, als de rode draad in de film een kinderkoor is dat door de aardige meneer ClémentMathieuin het leven is geroepen. De plaats van handeling is een internaat voor moeilijk opvoedbare jongens. Het regiem is streng en de jongens worden met harde hand in het gareel gehouden. Het koor vormt een energieke uitlaatklep voor de jongens die zichtbaar opbloeien.

De soundtrack van de film die bestaat uit Barokke klanken, schijnt in Frankrijk erg populair te zijn geweest. De titelmelodie “La Nuit” was in Frankrijk als ringtone zeer geliefd. De kijker die zich prettig kan wentelen in de zoetgevooisde Barokke koorklanken zal daar in zijn filmbeleving zeker een meerwaarde aan ontlenen. Ik had daar niet zo’n last van. Koormuziek doet mij weinig. Te weinig om van een meerwaarde in de beleving te spreken. Een bron van irritatie is de muziek niet, maar veel verder dan de uiterst gefundeerde mening “het had wel wat, maar dat ga ik thuis nooit opzetten”, kom ik niet. Ik classificeer mij met deze opmerking waarschijnlijk als een barbaar. Het zij zo.

De personages zijn met wat oppervlakkige kenmerken uitgerust. Zo is meneer Mathieu een klein druk mannetje met een passie voor muziek die zijn best doet om de frustraties van zijn leerlingen minder groot te laten zijn. Zijn achtergrond is onbekend. Hij worstelt zichtbaar met dingen en heeft frustraties maar welke dat precies zijn is onduidelijk. Bovendien heeft hij geleerd om zijn frustraties in te slikken. Een probaat middel om de kijker in het ongewisse te laten. Ook de overige personages blijven aan de oppervlakte hangen. Elk personage bestaat uit een vluchtige karakterschets. In de film geven niet de personages uitdrukking aan de emoties maar is die taak voor de muziek weggelegd.

Liederen over verre oorden, over het voorjaar en over vrijheid klinken uit de kelen van de jonge zangers. Koorgezang als medicijn tegen misstanden, frustraties en onbegrip. Ik hoor het allemaal liever terug in de dialogen. Ik zie het liever in beeld gebeuren. De muziek deed me niet zoveel. Ik ben een barbaar. Les Choristes is geen geschikte film voor barbaren.